Συνέντευξη του Αχιλλέα Ροδίτη, της «Αχαϊκής Πολιτείας», σε δύο δόκιμους Πλοίαρχους, αχαϊκής καταγωγής:
«Κάπου ενδιάμεσα, μεταξύ στρατιωτικών ή αστυνομικών σχολών που εγγυώνται σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση και επιστημών που δεν εγγυώνται το ίδιο, βρίσκεται για εκατοντάδες νέους η επιλογή στη σχολή Αξιωματικών Εμπορικού Ναυτικού.
Καθώς τέτοιου είδους σχολές δεν αντιμετωπίζεται ως είσοδος σε τριτοβάθμιες σπουδές αλλά κατευθείαν ως είσοδος σε ένα επάγγελμα. Αποτελούν επιλογές που όπως και να το κάνουμε είναι κοινωνικές «υπαγορεύσεις» και έχουν ως «μηχανοδηγό» τους την επίδραση των κοινωνικών δομών και την αυξανόμενη ανεργία.
Την προηγούμενη Δευτέρα (19/12) η «Πολιτεία» βρέθηκε στην επίσημη τελετή υποδοχής πρωτοετών σπουδαστών της Α.Ε.Ν. Κεφαλονιάς, όπου συνάντησε δύο Αχαιούς μεταξύ των μελλοντικών Πλοιάρχων. Τον Πατρινό Ανδρέα Βομπίρη αλλά και τον Αιγιώτη Άκη Τσαγκαράκη.
Μιλήσαμε μαζί τους για να αλιεύσουμε τους λόγους που τους οδήγησαν σε αυτήν την επιλογή.
Ήταν η παραδοσιακή ελληνική «δίψα» για την ναυτιλία;
Ήταν η πιο εξασφαλισμένη επαγγελματική αποκατάσταση σε σχέση με άλλες σχολές ή οι πολλά υποσχόμενες αμοιβές, που εν καιρώ κρίσης και πενιχρών μεροκάματων φαντάζουν «μάννα εξ ουρανού»;
Ή μήπως ένα κράμα όλων αυτών έγινε ο «τροχονόμος» των ονείρων και των επιθυμιών;
«Η ΑΓΑΠΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ‘ΝΑΙ ΤΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ»
«Αν κάτι το επιλέξεις μόνο για τα χρήματα και τη σιγουριά επαγγελματικής αποκατάστασης και δεν το αγαπάς, δεν σου γεμίζει την ψυχή, πολύ γρήγορα θα το εγκαταλείψεις ή μπορεί να παραμείνεις αλλά σίγουρα θα δυστυχήσεις…», εξηγεί ο Δόκιμος Αξιωματικός Εμπορικού Ναυτικού, Ανδρέας Βομπίρης.
Το ψηλόλιγνο παιδί από την Πάτρα που πίσω από την ομορφιά της στολής «κρύβει» ατελείωτες ώρες διαβάσματος, κόπου και υπαγωγής σε ένα ιδιόρρυθμο, αυστηρό και δύσκολο καθημερινό πρόγραμμα. Που όπως μας λέει, δεν μπορεί κάποιος να ακολουθήσει, εάν το επάγγελμα δεν «ξεσηκώνει» τον νου του για να ονειρευτεί… και να είναι έτοιμος να ανταπεξέλθει σε όλες τις δυσκολίες που θα προκύψουν.
«Αν ήταν μόνο η επαγγελματική αποκατάσταση, ήδη θα προβληματιζόμουν για το πώς θα μπορέσω στο παρόν και στο μέλλον να ανταποκριθώ στις σκληρές απαιτήσεις που έχει η Ναυτιλία. Και νομίζω πως με αυτό σαν ‘οδηγό’ θα πρέπει να κάνει την επιλογή του κάθε υποψήφιος πανελλαδικών και όχι με βάση τον βαθμό επαγγελματικής αποκατάστασης. Άλλωστε, αν κάτι σε γεμίζει και το αγαπάς, θα πετύχεις. Αν όχι, τότε η αποτυχία θα είναι δεδομένη…».
Για τον 19χρονο Ανδρέα το όνειρο του αυτό ξεκίνησε στην Α΄ Λυκείου και έγινε «μονόδρομος».
«ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ… ΕΥΚΟΛΗ ΥΠΟΘΕΣΗ»
Και ο Αιγιώτης Άκης Τσαγκαράκης συμφωνεί με τον φίλο και συνάδελφο του. «Σίγουρα σε καθησυχάζουν οι σκέψεις ότι οι αμοιβές είναι καλές και μπορούν να εγγυηθούν μια καλή ζωή. Όπως επίσης και το ότι σχετικά πιο εύκολα μπορείς να βρεις δουλειά. Αλλά αυτά δεν σου χαρίζονται. Το τίμημα για αυτό είναι πολύ μεγάλο».
Άρα, όπως λέει, η επιλογή σχολών στρατού, σωμάτων ασφαλείας ή εμπορικού ναυτικού, «δεν είναι τόσο εύκολη υπόθεση για κανέναν, μόνο και μόνο γιατί προσφέρουν σίγουρη δουλειά και αμοιβή». Τονίζοντας ότι αργά ή γρήγορα θα το συνειδητοποιήσουν όσοι το επιχειρήσουν.
Η ΠΡΑΚΤΙΚΗ
Πολύ σύντομα τα δύο παιδιά θα βρεθούν απ’ τα ασφαλή και ήρεμα θρανία στις γέφυρες πλοίων για την πρώτη τους πρακτική επαφή. Μόλις τον ερχόμενο Ιούνιο. Και λένε: «Με εφόδιο την αγάπη μας για το επάγγελμα θα μπορέσουμε να σταθούμε. Και με την ευχή να έχουμε γαλήνιες θάλασσες»…
Το σύνολο του άρθρου του Αχιλλέα Ροδίτη στον ακόλουθο σύνδεσμο:
Great Greek Big Blue 