Μια μέρα πριν τις εκλογές, στις 20 Μαΐου, εορτάζουμε την παγκόσμια ημέρα της Μέλισσας. Ουσιαστικά, είναι μια στιγμή υπενθύμισης της τεράστιας συμβολής του συμπαθέστατου υμενόπτερου εντόμου που μας χαρίζει όχι μόνο το εξαίσιο μέλι που γευόμαστε, αλλά μας προσφέρει την ύπαρξή μας την ίδια.

Εκατοντάδες μελέτες (αλλά και η κοινή λογική) τεκμηριώνουν το γεγονός ότι μια πιθανή έλλειψη ή εξαφάνιση των μελισσών από τη Γη, οι οποίες είναι υπεύθυνες για το 60-70% της γονιμοποίησης των φυτών, θα ήταν απειλή για τον ίδιο τον πλανήτη μας.

Επίσης, εκατοντάδες μελέτες κοινωνικοπολιτικού περιεχομένου, εξετάζουν τη λειτουργία της κοινωνίας των μελισσών, προσομοιάζοντάς την με την κοινωνία των ανθρώπων. «Την μέλισσαν ιεράν μεν φασί των Μουσών είναι, βασιλείας δε και πολιτικής ζωής ανθρώποις διδάσκαλον» αναφέρει ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Πρόκλος (περίπου το 450 μ.Χ.) στο «Υπόμνημα εις την Πλάτωνος Πολιτείαν». Σε ελεύθερη μετάφραση η μέλισσα μας διδάσκει πολιτική, μας διδάσκει την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας των πολιτών.   

Ακόμα και σε θεολογικό επίπεδο δεν υπάρχει θρησκεία από τις αρχαίες εποχές ως σήμερα (χριστιανισμός, μωαμεθανισμός, ιουδαϊσμός ινδουισμός κ.ά.) που να μην εξυμνούν τη μέλισσα, δημιουργώντας παράλληλα σχετικούς συμβολισμούς και αλληγορίες για μια θεάρεστη ζωή. 

Οι μέλισσες είναι κοινωνικά όντα και ζουν σε εξαιρετικά οργανωμένες ομάδες. Έχουν δομή, ιεραρχία και αρμοδιότητες. Αλληλοπροστατεύονται και αλληλοβοηθούνται. Είναι εντυπωσιακά παραγωγικές και εργατικές. Είναι οργανωτικές και συνεργάζονται μεταξύ τους. Είναι πεντακάθαρες. Είναι προνοητικές καθώς αποθηκεύουν τροφή για τις δύσκολες μέρες. Θυσιάζουν την ζωή τους για την ασφάλεια του μελισσιού. Είναι δημοκρατικές αν και έχουν ως ηγέτη τους μια Βασίλισσα. Οι εργάτριες μέλισσες προκρίνουν αν η Βασίλισσα θα παραμείνει ή θα πρέπει να αντικατασταθεί από μία άλλη πιο δυνατή ή ακόμη και να την σκοτώσουν αν την κρίνουν ακατάλληλη.  

Δυστυχώς, οι έννοιες που αντιπροσωπεύουν οι μέλισσες σήμερα δεν είναι της «μόδας».

Η εργατικότητα, η μεθοδικότητα, η παραγωγικότητα, η κανονικότητα – ακόμη και η καθαριότητα – είναι λέξεις και έννοιες «ντεμοντέ» από κάποιους σήμερα. Αντίθετα, ένας αντισυστημικός είναι «κουλ». Είναι πολύ ωραίος τύπος. Δεν φοράει γραβάτα ή έχει επιλογή πόσα «ν» θα έχει το όνομά του. Κινείτε, διασκεδάζει, ζει κατά φαντασία αντισυστημικά σε ένα συστημικό περιβάλλον που του εξασφαλίζει (τουλάχιστον) τα βασικά. Βέβαια πολλοί από αυτούς ζουν συνήθως σε ένα πλούσιο από αγαθά περιβάλλον. Είναι ενάντια στην ιδιωτική εκπαίδευση στην Ελλάδα αλλά τα παιδιά τους τα πάνε σε ιδιωτικό σχολείο ή διδάσκουν σε ξένο ιδιωτικό πανεπιστήμιο. «Αριστερά του χαβιαριού» το λένε στη Γαλλία, «Σοσιαλισμό της Σαμπάνιας», οι Βρετανοί, «Προοδευτισμό της Λιμουζίνας», οι Αμερικανοί, «Κομμουνισμό των Σαλονιών» οι Γερμανοί. Στα ελληνικά υπάρχουν πολλοί σχετικοί ορισμοί, ακατάλληλοι οι περισσότεροι…

Κάποτε ρώτησα κάποιον Αριστερό με δύο πόρσε γιατί δεν μου δίνει την μία στο πλαίσιο της κοινοκτημοσύνης. Η απάντηση ήταν αφοπλιστική. Ακόμη την θυμάμαι μετά από χρόνια: Δεν είναι σκοπός να μοιραστεί μαζί μου την μία από τις δύο πόρσε του. Η προοδευτική Αριστερά επιζητεί να πάρουν όλοι οι άνθρωποι από μια πόρσε… Ακόμη την περιμένω όπως τόσοι άλλοι τις περιμένουν δεκαετίες τώρα στη Κούβα. Στην Σοβιετική Ένωση τους έδωσαν για αρχή Λάντα, βαρέθηκαν στη συνέχεια και το διέλυσαν.     

Η μη κανονικότητα είναι αυτοσκοπός για μια ομάδα πολιτών. Είναι άποψη. Είναι λόγος (πολιτικής) ύπαρξης. «Η κανονικότητα στην πραγματικότητα ποτέ δεν είναι ευκαιρία για την Αριστερά», διατύπωσε με αφοπλιστική ειλικρίνεια η Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κα. Έφη Αχτσιόγλου, την Άνοιξη του 2021 εν μέσω πανδημίας. Και δίκιο έχει.

Το θέμα είναι αν πρέπει να δώσουμε στη παρούσα χρονική περίοδο την ευκαιρία στη μη κανονικότητα.

Σε ένα μη πρόγραμμα, χωρίς κοστολόγηση. Σε ένα συμβόλαιο παπανδρείκής παραλλαγής και σε ένα διαγκωνισμό ποιος είναι πιο πολύ Ανδρέας. Σε ένα ομιχλώδες πλαίσιο διακυβέρνησης ειδικού σκοπού-ανοχής και ανέχειας, με άγνωστο σήμερα Πρωθυπουργό ή εναλλασσόμενους Πρωθυπουργούς, υπό επιτροπεία. Σε ένα νομισματικό σύστημα με Δήμμμητρες με τρία «μμμ» (για να υπάρχει ερωτική διάθεση), σε τοπικά νομίσματα του Πειραιά, της Αθήνας και φυσικά «τση Κρήτης». Σε ένα μοντέλο διακυβέρνησης, με όρους δημιουργικής ασάφειας, που λέει : «κάπου εκεί πηγαίνουμε … στον δρόμο θα βρούμε τον τρόπο πως θα φτάσουμε κάπου εκεί». «Αν δυσκολευτούμε να βρούμε το δρόμο θα κάνουμε δημοψήφισμα για να μας υποδείξει ο σοφός κυρίαρχος λαός την πορεία». Τώρα αν θα ληφθούν υπόψη τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος ;;; … αυτό είναι άλλο θέμα. Οι τηλεφωνικές γραμμές να λειτουργούν και όλα θα πάνε καλά! Όλο και κάποιος θα σηκώσει το τηλέφωνο. Αν όχι ; Τότε θα πνιγούμε όλοι μας μέσα στο ίδιο μας το μέλι.    

Στη ζωή, στις κοινωνίες, υπάρχουν χρονικοί περίοδοι με κανονικότητα και μη κανονικότητα. Μπορούν να κρατούν μέρες, μήνες, μπορεί και αιώνες. Είναι φυσική εξέλιξη. Όμως, οι κοινωνίες κάθε φορά, από μόνες τους, επιλέγουν σε ποια περίοδο θέλουν να ζήσουν ή όχι. Σε ποια στιγμή και πλευρά της ιστορίας θέλουν να σταθούν, αυτές και τα παιδιά τους. Και μια τέτοια περίοδος επιλογής είναι τώρα.

Ωστόσο, ας μην ξεχνάμε ότι : Τόσο έξω όσο και μέσα στη κυψέλη όλοι έχουν τον ρόλο τους. Ακόμη και ο κηφήνας συνεισφέρει με τον τρόπο του στην διαιώνιση της κοινωνίας των μελισσών, ακόμα και αν δεν δουλεύει και απομυζεί. Όλοι χρειάζονται.    

ΠΡΟΣΟΧΗ όμως : Αρκεί να μην διαταραχθεί η ισορροπία, η κανονικότητα της κυψέλης !!!

Αν καταστρέφεται το φυσικό περιβάλλον και αν το ποσοστό των κηφήνων ξεπεράσει το 10% του αριθμού των εντόμων μέσα στο μελίσσι, τότε τα μελίσσια σταδιακά το ένα μετά το άλλο πεθαίνουν. Και μαζί τους σταδιακά το ανθρώπινο είδος και οι κοινωνίες.

Στο χέρι μας είναι να μην συμβεί αυτό …  

Προστατεύουμε το περιβάλλον και κρατάμε τα ποσοστά της μη κανονικότητας χαμηλά! Τόσο απλά !

Οι μέλισσες διδάσκουν πολιτική.

Advertisement